ŞEYH VEFA VE FATİH SULTAN MEHMED
http://kitap.mollacami.com/dini-hikayeler/ebul-vefa-hazretleri.html
İstanbul'un alındığı, Bizans'ın yıkıldığı yıllardır. Ama Akdeniz huzursuzdur hâlâ. Rodoslu çapulcular Bahr-ı Sefid'in çıbanıdırlar. Evet bu adada güzel üzüm yetişir ve nefis zeytin olur. Ama ada sakinleri bağla bahçeyle uğraşmaz. Ticaretten ve sanattan da uzaktırlar. İyi bildikleri tek iş vardır: 'Yol kesmek!'
O yıllarda Rodoslu haydutlar ticaret gemilerini yağmalar, sahil köylerini basarlar. Zahmetsiz kazandıklarını saza, şaraba yatırırlar. Liman kenarındaki batakhaneler eşkıya kaynar. Bu işrethanelere abone olabilmenin tek yolu vardır: Daha fazla soygun yapmak, daha fazla can yakmak.
İşte günün birinde, içinde Ebûl Vefa hazretlerininde bulunduğu hac kafilesi şakilerin saldırısına uğrar. Mübâreğin kaybedecek bir şeyi yoktur. Hepi topu üç beş ölçek hurma, birkaç testi zemzem. Ama korsanlar insan sarrafıdırlar. Müminlerin ona gösterdiği hürmeti gözden kaçırmazlar. Böylesi asil biri para etse gerekdir. Öyle ya, Osmanlı âliminin uğruna neler vermez ki?
ZİNDANI AYDINLATAN NUR
Mübârek kendisini hapise tıkan zalimlere kızmaz. 'Bunda da bir hayır olmalı' der, büker boynunu. Hatta acıma duygusu ağır basar. 'Ah!' der, 'Ah bir hakikatleri görebilseler!'.
İnsan haydut da olsa insandır. Nitekim zindancı bu büyük velinin yüzündeki şefkati yakalar, veya o şefkate yakalanır. Cezayı göze alır, zincirlerini çözer, onu aydınlık bir koğuşa taşır. Uzun kış geceleri ocak başında sohbet ederler.
Mübarek kısa sürede Rumca öğrenir, muhafızlarla dost olur. Hastalarını tedavi eder, dertlerini dinler. Bir muhabbet köprüsüdür kurar gönüllere. Şövalyeler bu iltiması görmezden gelirler, zira bu rehineden yüklüce bir fidye beklerler.
Kahramanoğlu İbrahim Bey, bir Ebûl Vefa sevdalısıdır. Mübareğin Rodoslular'ın elinde olduğunu öğrenince beyninden vurulmuşa döner. İstenen meblâğı tez günde denkleştirir, koşar adaya.
RUMLARLA KOMŞULUĞU SEÇEN VELİ
Ebûl Vefa Hazretlerinin ayrıldığı gün zindancı bir hoş olur. Bu küflü dehlize böylesi bir bilge gelmemişdir. Ve bundan böyle zor gelir. Hapiste geçirdiği günler Ebûl Vefa Hazretleri'ne çok tesir eder. İstanbul'da Rumların kesif olduğu bir semte (Vefa'ya) dergahını kurar ve bu insanlara kapılarını açar. Bıkıp usanmadan hakkı tebliğ eder. Gülene de anlatır, sövene de. Kimi dergâha râm olur, kimi aleyhinde konuşur. Mübarek güler yüzlü ve nüktedandır. En çetrefil meseleleri basite indirger ve maharetle nakşeder zihinlere.
Ebûl Vefa'nın Fatih'e karşı hususi bir sevgisi vardır. Onu bir kere bile görmez ama geceler boyu dua eder. Genç Sultan'ı güçlü tasarrufu ile kuşatır ve ona manevi zırh olur. Fatih bu himmeti iliklerine kadar hisseder. Rüyalarını nur yüzlü veli süsler. Günün birinde dayanamaz, dergahın kapısını tıkırdatır. Ancak Ebûl Vefa Hazretleri 'Hayır!' der, 'Görüşmesek daha iyi.'
Koca sultan yüzgeri giderken mübârek hıçkırmaktadır. Bir hüzündür çöker mekâna. Talebeleri muammayı çözemezler. Sıradan Rumlar'ın bile kıymet verilip, buyur edildiği bir tekkenin kapısı cihan padişahına neden açılmaz? Nitekim içlerinden biri dayanamaz. 'Bağışlayın ama efendim' der, 'Hem hünkârı üzdünüz, hem kendiniz üzüldünüz. Bunun bir hikmeti olsa gerek?'
Mübârek 'Doğru söylüyorsun.' der, 'Ama aramızdaki muhabbet vazifelerimizi unutturacak kadar fazla. Eğer o, sohbetin tadını alırsa sarayda duramaz, sultanlık çelik çomak oyunu gibi basit gelir gözüne. Korkarım tacı tahtı bırakır, dervişliğe kalkışır.' (Hatırlayacaksınız Fatih'in dervişliğe olan meylini ilk keşfeden ve yüz vermeyen Akşemseddin'dir.)
ASIRLAR SONRA
Ebûl Vefa Hazretleri bulunduğu semtte çok sevilir. Mahalle halkı mübareğin naaşına sahip çıkar, dahası güzel bir camiyle adını yaşatırlar. İşte bu gün bile Unkapanı, Fatih, Süleymaniye arasında kalan muhit onun adıyla tanınır. Esnaf ona Fatiha okumadan dükkan açmaz, çocuklar okul yolunda bir lahza durur, mırıl mırıl dua okurlar.
İnsanın 'şu işe bakın!' diyesi geliyor, koca koca imparatorlar silinip gidiyor, Allah dostları hatırlanıyor daima
ŞEYH VEFA VE FATİH SULTAN MEHMED
http://blog.milliyet.com.tr/fatih-sultan-mehmet-i-kapisindan-donduren---seyh-vefa/Blog/?BlogNo=378816
Defalarca geldiği halde, dergâhına kabul olunmayan Padişah Fatih Sultan Mehmet’in hoş görüsü…
İki büyük adam arasındaki iç hesap!
Bazı yazıları okuduğum zaman uzun bir süre kendime düşünme zamanı bırakırım… Ne demek istedi, ne öğrendim, ne anladım…
Ben eski terbiyelerin, eski düşüncelerin yaşadığımız dönemden ne kadar farklı olduğunu düşünür zaman – zamanda üzülürüm.
Bu yazıda koskoca bir padişahın hoş görüsüne, düşüncesine, hareketlerine bakınca şaşırmamak ne mümkün!
Ne çok mesajlar var bu iki satır yazıda…
Hem Padişahın hem âlimin birbirlerine kıyamadıklarına bakınız lütfen.
Devlet işinin ne anlama geldiğine, büyük adamların zamanlarının ne kadar değerli olduğuna da…
Fatih Sultan Mehmet, Akşemseddin’in olmadığı zamanların birinde İstanbul’da; Şeyh Vefa ile tanışmak, onunla konuşmak, ondan feyz almak istemiş.
Burada çok önemli bir iki ayrıntı var. Onu huzuruna çağırmamış. Kendi gitmiş.
Şimdi asıl olay burada, benim şaşırdığım aklımın tam almadığı ama biraz değilde bayağı bir düşününce anlayabilmeye çalıştığım olay… Bu yazıyı yazanda aynı şeyi söylemiş. Burada o kadar hassas bir nokta varki. Oda şu: İnce hesap!
Fatih Sultan Mehmet gitmesine gidiyorda, kabul edilmiyor. Bu bir defa değil üç defa olmuş. Düşünebiliyor musunuz?
Padişah, istese içeri giremez mi? İstese makamına çağıramaz mı?
Koca Hünkâr ne yapmış, her defasında hiçbir şey yapmadan sadece mahzun olarak geri dönmüş…
Şeyh Vefa Tekkesi önündeki demir kapı bir türlü ona açılmamış.
Buraya kadar Sultan Mehmet cephesinden baktık. Birde madolyonun diğer yüzüne göz atalım.
Şeyh Vefa onu görürmüş, onun ne kadar üzüldüğünü bilirmiş, çünkü kendide o kadar üzülürmüş, onunda içi hüzünlenirmiş. Hünkâr alayının evinin önünden uzaklaşmasını beklermiş.
Tabi bu olayı dervişler görürlermiş, bir türlü anlam veremezlermiş. Bir gün içlerinden daha bir cesur olanı dayanamamış Şeyh Vefa’ya sormuş:
“Şeyhim! Mademki Hünkâr’ı görmek dilemezsin, neden gelişinden rengin sararır, Mahzun olursun? Madem Hünkâr’ı seversin, neden görmek dilemezsin?"
Şeyh Vefa, derin bir düşünceden sonra, konuşmaya karar vermiş. Gerçekten çok ince hesap, gerçekten inanılmaz bir düşünce…
Bakın Şeyh Vefa ne demiş.
“Benim ona meylim ve onun bana ihtiyacı o derece fazladır ki, bir defa bir birimizi gördükten sonra, o benden ayrılmak istemeyecek, ben onu bırakmayacağım.
Hâlbuki o saltanatı yürütmekle yükümlü.
Biz de dünya düzenini korumaya mecburuz.
Bizim birbirimizi görmemizin bir sakıncası daha var:
Hünkâr gelecek, ziyade şevkinden, ihsanlarda, âtiyelerde bulunacak, biz bunları kendi adımıza kabul etmeyeceğiz.
Sizlerin adına da reddetmeyeceğiz.
Böylece, ihvanımla benim arama, ister istemez, dünya girecek.
Şimdi anladın mı?
Gönlüm onu görmek diler, görevim ona kapılarını kapar, beni mahzun eden, benzimi sarartan işte budur!”
Şimdi bakınız lütfen. Şeyh Vefa böyle düşünmüş düşünmesine de bunu padişah nasıl biliyormuş, nasıl anlıyormuş ve nasıl oluyorda beni görmek istemiyor diye gücenmiyor, kızmıyor, hiddetlenmiyor hatta cezalandırmıyor.
Dahası da var.
Vasiyet ediyor.
“Benim cenaze namazımı Şeyh Vefa kıldırsın” diyor…
Allah – Allah
Daha bu kadar da değil, Fatih Sultan Mehmet ve oğlu II. Beyazıt; onun adına cami, medrese, halvethane ve türbe yaptırtmışlar.
Fatih Sultan Mehmet’in cenaze namazını kıldırmış, Şeyh Vefa, mezarına kadarda omuzunda taşımış. Babasının yerine Padişah olan II. Beyazıt, onu o zaman görmüş.
Sonra o da babası gibi onu görmek, onu dinlemek istiyormuş. Şeyh Vefa babasına yaptığını onada yapmış. Asla kabul etmemiş, görüşmemiş. Ta ki Şeyh öldüğü zamana kadar.
Şeyh öldüğünde, Padişah II. Beyazıt onun yüzünü görmek için örtüsünü açmış. Yine de yüzünü görememiş. Şeyh elleri ile yüzünü kapatmış. (alıntı)
Şimdi bana hak verdiniz mi?
Büyük adamların, büyük düşünceleri oluyor.
Neler olduğunu sözlere gerek olmadan, haraketlerden anlayabiliyorlar
Nur içinde yatsınlar
Fatih Sultan Mehmet`in fetih sonrası İstanbul`a davet ettiği yüzlerce ilim ve mâneviyât büyüğü arasında Şeyh Vefa Hazretleri de vardır. Hârâbe bir semte yerleştirilen bu zât burayı kısa sürede mâmûr hâle getirmiştir. Günümüzde Vefa adı ile anılan semt Şeyh Vefa Hazretlerinin bir hatırasıdır. O burada kurulan medresesinde bir taraftan talebelere ders vermiş ihtiyaç sahiplerine yardım elini uzatıp onların gönüllerini fethetmiş ve onların Müslüman olmalarında rol oynamıştır
.
|
